امسال بار ديگر کنفرانس سازمان جهانى کار صحنه اعتراض به سياستهاى ضد کارگرى جمهورى اسلامى شد. بويژه فراخوان برگزارى تظاهرات پنج اتحاديه کارگرى فرانسه در روز ششم ژوئن در ژنو به اين اعتراضات وسعت بيشترى داد. نه فقط داخل سالن کنفرانس توسط مخالفين جمهورى اسلامى به صحنه اعتراض تبديل شد بلکه بيرون سالن نيز صحنه اعتراض کمونيستها و فعالين کارگرى بود. نامه هائى از جانب فعالين کارگرى زندانى على نجانى و رضا شهابى به اين اجلاس ارسال شده بود.
ترديدى نيست که آى ال او سازمان جهانى کارگران نيست بلکه نهادى متعلق به دولتها و کارفرماها و نمايندگان اتحاديه هاى کارگرى است. اتحاديه هائى که عمده آنها اساسا سياست دولتهاى سرمايه دارى را پيش ميبرند٬ نهايتا در چهارچوبهاى کنوانسيونهاى سازمان جهانى کار حرف ميزنند٬ و در موارد زيادى همراه با سرمايه داران عليه اعتراض واقعى و راديکال کارگران متحد هستند. آى ال او قبل از اينکه به کارگران تعلق داشته باشد و کارگران بتوانند در مورد سياستهاى آن تصميم بگيرند متعلق به دولتها و سرمايه داران است. بنا براين سياست خواست اخراج نمايندگان رژيم اسلامى از ميان دولتهاى دست راستى در اين نهاد نه سياستى عملى است و نه حتى در صورت عملى بودن ماهيت غير کارگرى و چند جانبه اين سازمان را تغيير ميدهد.
با علم به اين مسئله و جلوگيرى از هر نوع توهم پراکنى٬ نبايد اين تريبون ها را به جمهورى اسلامى واگذار کرد و از امکانات موجود استفاده نکرد. استفاده از همان چهارچوب محدود اساسنامه هاى اتحاديه هاى کارگرى٬ جلب حمايت بين المللى کارگرى٬ اعمال فشار به جمهورى اسلامى و دفاع از حقوق پايه کارگرى در ايران ارزشمند است.
ما اقدام اعتراضى سندیکاهای کارگری فرانسه و حمايت سنديکاههاى سوئیس، الجزایر، مصر، سنگال، حضور نمايندگان کارگران کشورهاى مختلف در اين اعتراض٬ همينطور تلاش کليه فعالين کارگرى٬ احزاب و جريانات سياسى٬ کمونيستها و مخالفين جمهورى اسلامى را ارج ميگذاريم و به آنها خسته نباشيد ميگوئيم.
